กว่าจะได้มีโอกาสได้เข้ามานั่งคิด นั่งรำพึง รำพัน...ก็นานโข
จั่วหัวเรื่องนี้ค้างนาน.. นานซะจน...^^ หยักใย่เกาะ
และในที่สุดเวลา ก็มาถึงนะค่ะ ขอขอบพระคุณทุกแรงกำลังใจ
ที่ส่งตรงมายังบ้านหลังนี้ ขอบพระคุณที่เฝ้าอดทนรอดูความคืบหน้า
ถึงแม้จะเป็นเพียงการคืบน้อยๆก็ตาม...
ดีใจทุกครั้งค่ะที่เข้ามาและได้พบกับข้อความทักทาย...ทุกๆข้อความ
ช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา มีเรื่องราวมากมายในการงาน
สองสัปดาห์มานี้ เด็กๆได้รับการประเมินพัฒนาการ...เรียกง่ายๆว่าสอบค่ะ
มีคณะครูจากโรงเรียนอื่น มาดูงานอีก...ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ
...นอกจากเรื่องราวต่างๆในการงาน ... ก็มีเรื่องราวกับชีวิต ...
และวันนี้ก็มีโอกาสได้เข้ามาคิดไตร่ตรองถึงเรื่องเหล่านั้น...
จะว่าไปชีวิตคนเราก็แปลก บางครั้งเกิดความคิดที่ว่า...
ทำไมเราจะต้องค้นหาคนอีกคนหนึ่งเพื่อให้เขามามีส่วนร่วมในชีวิตของเรา
และทำไมคน คนนึงสามารถยอมและเสียสละได้ทุกอย่างเพื่ออีกคน...
คงดีไม่ใช่น้อยถ้าทุกคนสามารถทำเพื่อกันและกันได้มากมายขนาดนั้น
แต่ในความจริงก็มีแค่ไม่กี่คนที่สามารถทำได้แบบนั้น...
บางคนยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อให้ได้มา...
บางคนยอมเสียสละทุกอย่างโดยขอเพียงตัวเองสบาย...
บางคนยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองรอดพ้น...
แต่จะมีซักกี่คนที่จะยอมเสียสละทุกอย่างโดยที่ไม่หวังอะไรเลย...
ไม่เรียกร้อง...ไม่ร้องขอ...ไม่หวั่นไหว...
